این مطلب را با یک ماه تاخیر انتشار می دهم. حجم زیاد کار ها و بی ساختاری روند کار باعث شد لود ذهنیم خیلی بالا باشه و فرصت خلوت کردن و از دور نگاه کردن رو نداشته باشم. علی ای حال این مطلب رو انتشار می دم تا مرداد بدون پست نباشه وبلاگ.
به بیست و پنچمین روز تیر رسیده ام. روز پنجمیست که قم هستم. تازه نمره‌های ترم تکمیل شده است. می‌خواهم کمی در مورد ترم گذشته، کمی در مورد امروزم که چرا اینجا هستم صحبت کنم.
ترکیب جدی بودن برای جدی ترین هدف زندگی و در عین حال تجاهل العارف و دل را به دریازدن و همیشه خندان و بانشاط بودن، یک کیمیاست. سرد و گرم روزگار باید چشیده شود و در دل غصه ها و تلاطم ها و شادی ها این مروارید پرورده شود.
یقین گمشده من است! یقین به اراده خیر خدا
همانا بر قلب لحظاتو ساعاتی می آید که در آن ایمان وکفری نیست مانند پارچه ی کهنه و استخوان پوسیده پس وقتی این چنین شدخدا را ذکر کنید.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به ابوذر فرمود: ای اباذر همانا هرگاه خداوند متعال خیر بنده ای را بخواهد گناهانش را جلو چشمان او می آورد و گناه را بر او سنگین و غیر قابل حمل می کند و هرگاه اراده شر کند گناهانش را از یاد او ببرد.
افعال و اذکار نماز فرصتیست برای همه تا لحظاتی آنگونه که حکیمان خدارا می‌پرستند رفتار کنند. سیر ظاهری نماز تنها یک قاعده فرض شده نیست بلکه بروز فطرت ناب انسان است. انسان هرچه ناب تر شود تک تک افعال نماز را بجاتر و سنجیده تر می یابد گویی که اگر خودش بود و خودش، فعل یا ذکری شایسته تر از همان که فرض است نمی یافت.
قدیما خوراکی که میخریدیم مامانا مامان بزرگا تا خونه زیر چادر قایم میکردن و میگفتن شاید بچه ای ببینه و دلش بخواد. گناه داره. تو این سن هم همین قاعده هست منتها مصداقش عوض شده. عکس حلقه وصلت هم همونه.
آخر انسان که با یک خار نیم میلیمتری که رفته لای پوست انگشتت اذیت می‌شوی و آرامشت را از دست می دهی. بمیر
اومدیم تهران درس بخونیم. صبح میریم کلاسا. بعد از ظهر میریم پیش استادا و آزمایشگاها و تشکلا. عصر هم تدوین الگو. شب هم روابط دوستان و اقوام.
چی بودیم چی شدیم.
الحمدلله علی اینهمه فصل خوب خوب!
انسان عاقل در مخالطه الناس مدارا می کند.
حلم نداشتن چهره خودرای از انسان نشان میدهد.
اتصال دائمی، هر ساعته به آقا جان را جدی بگیر.
اگر انسان بداند اینان مولا و سید ما هستند و ما عبدیم ...
